Strona:Stefan Grabiński - Cień Bafometa.djvu/110

 — Wszystko jak co roku? — zapytał z niedowierzaniem w głosie. — Nic nie zaszło ważnego?
 Stara popatrzyła nań z odcieniem zdumienia.
 — A dyć jak mówię, że nic nowego, to nic nowego. A bo i cóżby się stać takiego mogło? Ot zwyczajnie jak w post księża kazali z ambon, potem spowiadali, odprawiali suplikacje, a ludzie kajali się z grzechów, by po Wielkiejnocy znów w te same grząźć, jak, za przeproszeniem pana, te świnie w błoto.
 Pomian uczynił gest zniecierpliwienia.
 — Ależ nie o to mi idzie... A jak tam było z procesjami.
 — A no były, jużci były procesje i stacje krzyżowe.
 — I stacje też? — podchwycił Pomian, niewiadomo dlaczego, nagle wzruszony.
 — A jużci i stacje — powtórzyła trochę zdziwiona jego zainteresowaniem dla obrzędów kościelnych. — Chodzili po kościołach od jednej do drugiej — ot, jak co roku.
 Pomian zaniepokoił się.
 — Jakto po kościołach? Więc wewnątrz, nie gdzieś poza ich obrębem?
 — A jużci że wewnątrz. A kędyż mieli chodzić, jak nie po kościele, gdzie są stacje Męki Pańskiej porozwieszane po ścianach? A dyć tak bywa co roku.
 Pomian kręcił z niedowierzaniem głową.
 — Więc nic nadzwyczajnego tutaj w tym czasie nie zaszło? Przecież, przypomnijcie sobie, Teklusiu!