Strona:Stefan Grabiński - Cień Bafometa.djvu/112

A gdzież to ten „Bugaj“? Miejsce jakie odpustowe, czy co?
 Pomian uczuł, że zabłąkał się znów pomiędzy jakieś wertepy.
 — Jakto, babusiu — nie wiecie, gdzie jest przedmiejski przysiółek zwany powszechnie Bugajem? Nad rzeką, tuż za Zieloną Rogatką.
 — Cha, cha, cha! — zachichotała cicho Teklusia. — Już wiem, już wiem, co wielmożny Pan ma na myśli. Ale to nie żaden „Bugaj“, proszę łaski pana, jeno „Dębinowa Kępa“. Wielmożnemu panu coś się pewnikiem pomyliło. A co do owych Dni Krzyżowych — nic mi nie wiadomo. Ktoś wielmożnemu panu nabajał o tem dubów smalonych. Gdyby coś tam takiego było, pierwszabym o tem wiedziała. Pan Pieniążek, zakrystjan, mój kmotr i powinowaty cośby mi o tem powiedział.
 — Ostawajcie z Bogiem, matko — pożegnał babkę Pomian, przerywając indagację.
 — Boże was ta prowadź, panie! Bóg zapłać za jałmużnę! Pan Jezus zdrowia niech użyczy! — odpowiedziała, przeprowadzając go spojrzeniem starych, zakisłych oczu...
 W 20 minut później Pomian był już u siebie przy ul. Źródlanej. Przyjął go Józef, jakgdyby nigdy nic, z łagodnym, wyrozumiałym uśmiechem. Poczciwy wyga nigdy się niczemu nie dziwił. Tak już przywykł do rozmaitych dziwactw i niespodzianek w życiu swego pana, że wszystko, cokolwiek odbiegało od codziennej normy, przyjmował jako rzecz naturalną i samo przez się zro-