Strona:Stefan Grabiński - Cień Bafometa.djvu/121

 — Ostatniej woli męża pani stanie się zadość. —
 — Dziękuję panu.
 Podała mu rękę. Podniósł ją i przycisnął do ust.
 — Rzecz dziwna — rzekł po chwili wzruszony, opuszczając jej rękę. — Czy łaskawa pani wie, jakim był mój stosunek do ś. p. ministra?
 — Wiem. Zwalczaliście się nawzajem na niejednem polu.
 — Byliśmy śmiertelnymi wrogami, łaskawa pani.
 — Wiem o tem. Wiem o wszystkiem. Nawet o tem, co zaszło między wami w wigilję jego śmierci.
 — Nawet i o tem?
 — Tak. Kazik nie miał przedemną tajemnic. I o tem wiem, że w ów straszliwy poranek mieliście się spotkać za miastem.
 Zdumienie Pomiana wzrastało z każdą chwilą. Nie pojmował, jak mimo wszystko mogła z nim tak rozmawiać.
 — I mimo to nie odczuwa pani niechęci do wroga męża swego? — zapytał, nie tając dłużej swej wątpliwości.
 Po twarzy Amelji przepłynął dziwny uśmiech.
 — Narazie nie zastanawiam się nad tem — odparła wymijająco. — Proszę nie zapominać, że spełniam tylko ostatnią jego wolę. Sam fakt, że mąż mój zwrócił się do pana z prośbą w takiej chwili, świadczy najlepiej o tem, że miał do niego pełne zaufanie, że pana widocznie mimo wszystko wysoko cenił... Ale wracając do obchodzącej nas bezpośrednio sprawy —