Strona:Stefan Grabiński - Cień Bafometa.djvu/13

ski podniósł się z siedzenia i stojąc, obserwował coś wdali przez lornetkę.
 — Zdaje mi się, tamtych dotąd jeszcze niema — rzekł po chwili z uczuciem ulgi.
 — To dobrze — odparł zadowolony również Danielski. — Poczekamy. Wolę, żeśmy pierwsi.
 Automobil zatoczył szerokie koło, przeciął wąską, leśną drożynę i wjechał na zamkniętą pierścieniem drzew polanę... Wysiedli. Było 5 minut przed dwunastą.
 Lekarz wydobył z walizy taburet polowy, rozstawił na nóżkach i zaczął rozkładać na nim chirurgiczne przyrządy. Ostrze jakiegoś lancetu badane pod światło nie podobało mu się; odkorkował więc butelkę z sublimatem, przytknął do szyjki kosm waty i napoiwszy płynem, otarł brzeszczot podejrzanego narzędzia. Ruchy jego flegmatyczne, jakby odmierzone na minuty, sekundy rozdrażniły Czorsztyńskiego.
 — Że też musieliście się rozkładać z waszym kramem właśnie tutaj, prawie na środku polany — zauważył kwaśno, wskazując mu dyskretnie oczyma obróconego w tej chwili Pomiana.
 — Ależ Julku, zostawże kochanego doktora w spokoju! Miejsca będzie dość.
 Tymczasem Danielski badał teren. Łączka, pokryta krótką, jedwabistą trawką, wśród której błąkały się tu i owdzie turkusowe niezapominajki, ścieliła się pod nogami jak kobierzec.
 — Równo i gładko jak na stole — stwierdził,