Strona:Stefan Grabiński - Cień Bafometa.djvu/14

zwracając się do Czorsztyńskiego. — Więc na 30 kroków, co?
 — Tak. Lecz pozostaw to mnie; sam odmierzę. — Tamten uśmiechnął się.
 — Naturalnie; masz dłuższe nogi — odpowiedział półgłosem.
 Od wieży ratuszowej nadpłynęła szeroka, spiżowa fala wydźwięku. Biła dwunasta w południe.
 — Pan przeciwnik spaźnia się. Czy długo będziemy czekali? — zapytał zniecierpliwiony Danielski.
 — Musiała zajść w ostatniej chwili poważna przeszkoda — wytłumaczył Pomian, zapalając cygaro. — Możemy poczekać choćby z godzinę.
 — Za pozwoleniem! — sprzeciwili się jednomyślnie przyjaciele. — Za pozwoleniem, mój kochany! Jeżeli nie zjawi się do godziny wpół do pierwszej, spisujemy protokół. Taka była umowa; wiedzą o tem doskonale.
 — Jak chcecie — odpowiedział obojętnie, goniąc wzrokiem spirale błękitnego dymu.
 Czorsztyński wydobył z puzdra parę pistoletów i podał do oglądnięcia towarzyszowi.
 — Wszystko w porządku — skonstatował po chwili Danielski. — Po 6 naboi w magazynach; wystarczy...
 Przerwał mu nerwowy odzew trąbki automobilowej.
 — Nareszcie! — odetchnął z ulgą Pomian, odrzucając cygaro.
 Z wnętrza pojazdu wyłoniły się czarne, smukłe