Strona:Stefan Grabiński - Cień Bafometa.djvu/140

 — Niezupełnie — odpowiedziała, fascynując go spojrzeniem dziwnie błyszczących w tej chwili oczu.
 I wydobywszy z puzderka na nocnym stoliku długą ostrą szpilkę z turmalinową główką, skierowała ją ostrzem ku jego udu.
 Spochmurniał i cofając się od łóżka w głąb pokoju, rzekł stanowczo:
 — Na to nigdy nie pozwolę. Musisz raz nareszcie zrozumieć, że nie jestem Justynką. Wogóle muszę cię raz przecież oduczyć tych dzikich i barbarzyńskich zachcianek.
 Jak pod razem szpicruty zerwała się z łóżka i piorunując go oczyma, wskazała mu drzwi.
 — Justyna! — wyszedł z jej gardła zgłuszony wściekłością rozkaz — Justyna!
 Na tle kotary, oddzielającej sypialnię od sąsiedniego pokoju zarysowała się postać subretki.
 — Jaśnie pani rozkaże?
 Lecz naprężenie nerwowe wzięło górę. Amelja blada jak płótno, wstrząsana histerycznemi podrzutami upadła wstecz bez słowa, rozciągając się przepychem nagiego ciała wpoprzek łóżka.
 — Jezus, Marja! — krzyknęła pokojówka, przeszywając go nienawistnemi oczyma. — Co pan tutaj wyprawia?
 I rzuciła się do ratowania pani. Lecz Pomian wściekłym ruchem odtrącił ją od omdlałej.
 — Wynoś się stąd natychmiast! Obejdzie się tu bez ciebie! — I nie zważając już na protesty rozzuchwa-