Strona:Stefan Grabiński - Cień Bafometa.djvu/151

 Najbliższy czwartek spędzili razem już na nowem mieszkaniu w willi „Pod olchami“. Dworek był zaciszny, w odległej dzielnicy miasta, a właściwie już na przedmieściu, otulony zewsząd spławami jodeł i sosen. Stąd, z wysokości drugiego piętra ścielił się przed nimi rozległy, zimowy krajobraz. Pod wieczorną zorzę, co czerwoną łuną gorzała na horyzoncie, strzelały w niebo stężałe w mrozie ściany borów, wirowały spóźnione ptaki. Białym od śniegu szlakiem gościńca, który gubił się gdzieś tam w komyszach świerczyny, pędziły cwałem sanie; głos dzwonków rześki, srebrzysty docierał do uszu wyraźnie poprzez czyste jak kryształ, szklące się mirjadem igiełek powietrze...
 Odeszli od okna.
 — Zmierzcha się — rzekła cicho, podchodząc do żyrandolu. Trzeba zaświecić.
 — Nie psuj nastroju! Czyż nie piękniejsza ta szara godzina rozświecana szkarłatnym blaskiem kominka? — odpowiedział i przyciągnął ją łagodnie ku sobie.
 Przez chwilę trwali w rozkoszy pocałunku, zanurzeni w gęstniejącym mroku... Wtem wstrząsnął ciszą głuchy łoskot w sąsiednim pokoju. Amelja wzdrygnęła się i wydawszy nerwowy okrzyk, przywarła do jego piersi.
 — Słyszałeś?
 — Coś spadło w salonie. Pójdę popatrzyć.
 — Nie, nie! Nie zostawiaj mnie tutaj samej w ciemnościach!
 — Więc najpierw zapalę lampę.