Strona:Stefan Grabiński - Cień Bafometa.djvu/175

 — Twoja własność? — rzuciłem naiwne pytanie.
 Uśmiechnął się.
 — Duchowa. Nikt mi jej dziś już nie wydrze. Cha, cha, cha! Gdyby jej lekkomyślny właściciel teraz powrócił i zechciał tu zamieszkać, „straszyłoby“ w tym domu. Niebezpiecznie jest mieszkać w przestrzeni wypełnionej po brzegi ludzką myślą.
 — Mówisz dziwnie — szepnąłem, wodząc oczyma po alei żałobnych krzewów wiodącej do drzwi wchodowych, po frontonie trójkątnym domu, po błyszczących w refleksach miesięcznych szybach.
 — Słyszysz szept wodotrysków? — pytał zniżonym głosem. — Fontanny dżdżą cicho, fontanny...
 — Pieśń wody — dopowiedziałem, poddając się nastrojowi.
 Wrześmian wyciągnął rękę w stronę milczącej willi.
 — Oni są tam już wszyscy — mówił powoli, z namysłem. — Czekają na mnie... Lada dzień wezwą mię do wnętrza...
 — O kim mówisz? — spytałem zdumiony.
 — Ci ludzie — te twory — dzieci mojej myśli, dla których porzuciłem słowo, by je wcielić w kształty, by one żyły.
 — To obłęd!
 — To wyższa rzeczywistość — to słowa, które się stały ciałem...
 — To wampiry oszalałej myśli!
 — Być może to upiory... Lecz że są pierwszą