Strona:Stefan Grabiński - Cień Bafometa.djvu/187

 — Winien mi pan parę wyjaśnień, — rzekł nagle, skupiając na nim spojrzenie sennych, znużonych oczu.
 — Proszę. Służę niemi w każdej chwili.
 — Oczywiście pamięta pan ten wieczór, dwa lata temu, mniej więcej o tej samej porze, kiedy to pan, przechodząc mimo naszego schroniska, rzucił przypadkowo okiem w jedno z okien?
 — No — tak. Pamiętam.
 — Pan myślał wtedy o dżentelmenie w wieczornym stroju, w białej kamizelce, z monoklem w oku.
 — Możliwe. Nie pamiętam zresztą. Tak błahy szczegół. —
 Szantyr zaprzeczył energicznym ruchem ręki.
 — Dla mnie nader ważki. Pan musiał myśleć wtedy o tym człowieku w sposób bardzo intensywny.
 — Tak? Z czego pan wnosi?
 — Bo począwszy od owej chwili, od tego jednego pańskiego spojrzenia obraz tego wytwornego jegomościa prześladował mię bez przerwy.
 — W jaki sposób?
 — Widziałem go wciąż przed sobą oczyma duszy; śnił mi się przez całą najbliższą noc. Pan musiał nienawidzić tego człowieka!
 — A to dlaczego? — zapytał Pomian, blednąc mimowoli.
 — Pańska nienawiść ku niemu udzieliła się i mnie. Wie pan, co mnie u niego najwięcej drażniło?
 — Nie domyślam się.
 — Jego monokl — ten wstrętny, wyzywająco wci-