Strona:Stefan Grabiński - Cień Bafometa.djvu/198

jętna. Imię Alojzego mogło być tylko dla mnie symbolem.
 Ksiądz słuchał ze skupioną uwagą. W pewnym momencie podniósł głowę i popatrzył mu głęboko w oczy.
 — Może ma pan słuszność. Może w jakiem widzeniu sennem prawem kontrastu wynurzyły się panu obok siebie nasze dwie postacie?
 Pomian zaprzeczył ruchem głowy:
 — Było to coś silniejszego niż senne marzenie. To było przeżycie.
 — Gdzie i kiedy?
 — Nie wiem dokładnie. Niebardzo dawno. Było to w stanie dla mnie wyjątkowym... Czy w ciągu ostatnich dwóch lat nie przytrafiło się księdzu kanonikowi nic nadzwyczajnego? Jakieś zdarzenie, jakiś sen niezwykły, wyjątkowy?
 Ks. Sowiński zamyślił się.
 — Hm — rzekł po chwili — rzeczywiście wśród snów moich, które mam zwyczaj spisywać, zwrócił moją uwagę jeden dość dziwny. Śniło mi się może półtora roku temu, że brałem udział w jakiejś ponurej procesji... Pamiętam tłum wielki ludzi gdzieś poza miastem, na polach i olbrzymi, czarny, dębowy krzyż na barkach pokutników...
 Pomian chwycił go nerwowo za rękę:
 — Tak, tak — tę samą procesję widziałem i ja wtedy — i tych smutnych, śmiertelnie smutnych ludzi, uginających się pod brzemieniem krzyża... A dalej?