Strona:Stefan Grabiński - Cień Bafometa.djvu/69

 — Nie wzywaj pan imienia przeklętego nadaremnie!
 — He, He! — zaśmiał się krótko Kuternóżka. — Przykazanie drugie brzmi trochę inaczej.
 — Nie szermuj waćpan zbyt często imieniem szatana! — powtórzył przestrogę ksiądz.
 — Innemi słowy: „Nie wywołuj wilka z lasu!“ — dopowiedział Pawełek, nie tracąc ani trochę kontenansu. I spokojnie, bez zmrużenia oka wytrzymał surowe spojrzenie ks. Dezyderego.
 — Czem mogę służyć księżom dobrodziejom moim? — przerwał po chwili milczenia tonem swobodnym, bez cienia zakłopotania.
 — Rzecz dziwna, — odezwał się dotychczas małomowny ks. Alojzy, — pan Kuternóżka zdaje się znać nas obu oddawna.
 — Rzeczywiście, — potwierdził prałat, — ale skąd? Co do mnie, nie przypominam sobie, byśmy się gdzieś kiedyś już raz w życiu spotkali... Pan oddawna w naszem mieście?
 — Od wczoraj, do usług ks. prałata, od wczoraj.
 — Tem więc dziwniejsze.
 Lewe oko Pawełka przymknęło się filuternie.
 — Tajemnica kupiecka — rzekł, uśmiechając się słodko — tajemnica kupiecka, proszę księży dobrodziejów. Szef firmy powinien znać wszystkich w mieście, w którem ma zamiar założyć pracownię, na pół roku przedtem, proszę księży dobrodziejów — na pół roku przedtem.