Strona:Stefan Grabiński - Demon ruchu.djvu/170

 — Drożnik Wiór — kończył namiętnie kolejarz — niegdyś uczony, myśliciel, filozof — rzucony igraszką losu pomiędzy szyny wzgardzonego toru — dobrowolny strażnik zapomnianych linii — fanatyk wśród ludzi...
 Powstali, zmierzając ku wyjściu. Ryszpans podał mu rękę.
 — Zgoda — rzekł mocno.
 Drzwi odsunęły się i wyszli na kurytarz.
 — Do rychłego widzenia — pożegnał garbus — idę na dalszy połów dusz. Pozostały mi jeszcze trzy wozy...
 I zniknął w drzwiach platformy przejściowej.
 Profesor zbliżył się w zadumie do okna, zaciął cygaro i zapalił...
 Zewnątrz panowała ciemność. Tylko światła lamp wyzierające w przestrzeń czworokątami okien przesuwały się szybko po zboczach nasypu w przelotnym wywiadzie: pociąg przebiegał jakieś puste łąki i pastwiska...
 Jakiś mężczyzna zbliżył się do profesora, prosząc o „ogień“, Ryszpans zdmuchnął popiół z cygara i grzecznie podał je nieznajomemu.
 — Dziękuję. Inżynier Zniesławski — przedstawił się.
 Zawiązała się rozmowa.
 — Czy nie zauważył pan, jak się nagle