Strona:Stefan Grabiński - Demon ruchu.djvu/176

 — Więc i pan zna tego człowieka?
 — Naturalnie. Wyczułem w panu jego stronnika. Niech żyje bractwo ślepego toru!
 Okrzyk inżyniera przerwał zgrzyt hamowanych kół wozu: pociąg zatrzymał się przed stacyą. Przez otwarte drzwi wagonów wysypały się tłumy podróżnych. W bladem świetle lamp stacyjnych widać było twarze urzędnika ruchu i jedynego na cały przystanek zwrotniczego, którzy ze zdumieniem obserwowali niezwykły w Drohiczynie napływ gości.
 — Panie naczelniku — pytał pokornie jakiś elegancki pan w cylindrze — będzie tu gdzie przenocować?
 — Chyba na bloku na podłodze — proszę wielmożnego pana — wyręczył w odpowiedzi zwrotniczy.
 — Będzie trudno z noclegiem, łaskawa pani — tłómaczył jakiejś damie w gronostajach „naczelnik“. — Do najbliższej wsi dwie godziny drogi.
 — Jezus, Marya! — Tośmy wpadli! — biadał w tłumie cienki, niewieści głosik.
 — Jazda! — rozkazał z niecierpliwiony urzędnik.
 — Jazda, jazda! — powtórzyły w ciemności dwa niepewne głosy.