Strona:Stefan Grabiński - Demon ruchu.djvu/184

Straciłem ciężar właściwy, czy co? Czuję się lekki jak pióro.
 I powędrował w górę aż pod strop wozu.
 — Ale co też się stało z tamtymi? — przypomniał sobie, schodząc ku drzwiom do sąsiedniego przedziału.
 U wejścia spostrzegł w tej chwili inżyniera, który uniesiony również parę centymetrów nad podłogą, ściskał mu serdecznie rękę.
 — Witam kochanego pana! I pan, widzę niezupełnie w porządku z prawami ciężkości?
 — Ha, cóż robić? — westchnął z rezygnacyą Ryszpans. — Pan nie raniony?
 — Broń Boże! — zapewnił Zniesławski. — Jestem cały i zdrów jak ryba. Przed chwilą dopiero przebudziłem się.
 — Szczególne przebudzenie. — Ciekaw też jestem, gdzie się właściwie znajdujemy?
 — Ja również. Pędzimy, zdaje się, z zawrotną chyżością.
 Wyjrzeli przez okno. — Nic — pustka. Tylko silny, chłodny prąd, wiejący zewnątrz nasuwał przypuszczenie, że pociąg leci jak furya.
 — To dziwne — zauważył Ryszpans. Absolutnie nic nie widzę. Pustka w górze, w dole, pustka przedemną.