Strona:Stefan Grabiński - Demon ruchu.djvu/200

 Pewnej niedzieli, zjechawszy jak zwykle w odwiedziny, zastałem Joszta w posępnym nastroju; był chmurny jakiś i ponury. Zapytany o powód zbył mię zrazu niczem i gwałtem nadrabiał miną. Wtem nawinął się Głodzik; coś tam meldował, prosił o dyspozycye. Naczelnik bąknął ni to, ni owo, popatrzył mu dziwnie w oczy i uściskał jego szorstką, spracowaną rękę.
 Zwrotniczy odszedł zdumiony zachowaniem się przełożonego, kręcąc z niedowierzaniem swoją dużą, kędzierzawą głową.
 — Biedak! — szepnął Joszt, patrząc smutno za mm.
 — Dlaczego? — zapytałem, nie pojmując całej tej sceny.
 Wtedy Joszt wytłómaczył.
 — Miałem zły sen tej nocy — mówił, unikając mego spojrzenia — bardzo zły sen.
 — Ty wierzysz w sny?
 — Niestety, ten, który śniłem dzisiaj, jest typowym i nigdy nie zawodzi. Widziałem dzisiejszej nocy starą, zapadłą ruderę z powybijanemi szybami. Ile razy mi się wyśni ten przeklęty budynek, jest nieszczęście.
 — Ale w jakim związku pozostaje to ze zwrotniczym?
 — W jednem z pustych okien ujrzałem wy-