Strona:Stefan Grabiński - Demon ruchu.djvu/27

traparę; po chwili pociąg dysząc zajechał przed peron.
 Grot nie przeszkadzał. Jakaś szczególna apatya obezwładniła mu ruchy, spętała ręce. Patrzył tępo na twarze służby, funkcyonaryuszy i urzędników, którzy gromadnie otoczyli jego maszynę; bezwolnie dał się ściągnąć z platformy — jak automat poszedł za wzywającym go za sobą naczelnikiem.
 Po paru minutach znalazł się w biurze stacyjnem przed dużym, zielonem suknem zasłanym stołem, na którym kłapały bezustannie w nerwowych podrzutach aparaty, wysnuwały się z bloków długie taśmy, trzepotały dzwonki.
 Kierownik stacyi poddał go przesłuchaniu. Siedzący obok protokolant umoczył pióro i w natchnieniu czyhał na pytania, które miały paść z ust zwierzchnika.
 Jakoż padły.
 — Pańskie nazwisko?
 — Krzysztof Grot.
 — Wiek?
 — 32 lat.
 — Kiedy pan wyjechał z Wrotycza
 — Dziś 4⁵⁴ nad ranem.
 —Czy oglądał pan maszynę przed objęciem pociągu?