Strona:Stefan Grabiński - Demon ruchu.djvu/30

 — Ile pan godzin w służbie?
 — 16.
 — Nie czujesz się pan znużony jazdą?
 — Bynajmniej.
 — Dlaczego pan dzisiaj cztery razy z rzędu nie zatrzymał pociągu na właściwem miejscu przed stacyą?
 Grot milczał. Nie mógł, nie chciał za nic w świecie tego powiedzieć.
 — Czekam na odpowiedź.
 Maszynista zwiesił ponuro głowę.
 Wtedy urzędnik podniósł się uroczyście od biurka i zawyrokował:
 — Teraz pójdzie się pan wyspać. Zastąpi pana inny kolega. Zawieszam pana na razie w służbie; być może, wezwie się pana z powrotem w swoim czasie, kiedyś później. Tymczasem radzę panu poddać się oględzinom lekarskim jak najrychlej. Pan jesteś poważnie chory.
 Grot pobladł, zachwiał się. Historya przybrała charakter tragiczny. Z wyrazu twarzy, tonu i treści słów poznał, że go uważają tutaj za waryata. Zrozumiał, że stracił posadę, że przestał być maszynistą.
 — Panie naczelniku — jęknął, załamując ręce — zdrów jestem zupełnie. Mogę dalej jechać.