Strona:Stefan Grabiński - Demon ruchu.djvu/56

 — Nie wiem.
 — Zapłaci pan zato karę.
 — Ka-arę? Tak — dorzucił sennie — zapłacę.
 — Skąd pan jedzie? Z Paryża?
 — Nie wiem.
 Konduktor oburzył się:
 — Jakto nie wie pan? Łaskawy pan kpi sobie ze mnie. Któż ma wiedzieć?
 — Mniejsza o to. Przypuśćmy, że wsiadłem w Paryżu.
 — Dokąd mam zatem wystawić bilet?
 — Jak najdalej.
 Konduktor popatrzył uważnie na pasażera:
 — Mogę panu dać bilet tylko do Madrytu; tam może pan przesiąść w dowolnym kierunku.
 — Wszystko jedno — machnął obojętnie ręką. — Byle tylko jechać.
 — Bilet wręczę panu dopiero później. Muszę go wpierw wystawić i obliczyć cenę wraz z karą.
 — Dobrze, dobrze.
 Uwagę Szygonia przykuły od chwili wyłogi kołnierza z odznakami kolejowemi: para strzępiastych skrzydełek, wplecionych w koło. Gdy konduktor uśmiechnięty ironicznie zabierał się