Strona:Stefan Grabiński - Demon ruchu.djvu/66

 — Możliwe — odchrząknął. — Tylko zdaje mi się, nosił pan do niedawna jeszcze inny mundur.
 W postaci kolejarza zaszła w tej chwili zagadkowa metamorfoza. Momentalnie zniknęła gdzieś urzędnicza bluza ze świecącemi złotym szychem gwiazdkami, zniknęła czerwona czapka ruchu i zamiast uprzejmie uśmiechniętego „naczelnika“ siedział naprzeciw zgarbiony, wymięty i szyderski konduktor wagonu w wytartym płaszczu, z nieodstępnym bukietem latarki, przypiętym do piersi.
 Szygoń przetarł oczy, mimowoli czyniąc gest odpychający:
 — Przemienienie Pańskie? Tfy! Czary czy dyasek?!
 Lecz już pochylał się ku niemu z przeciwnej strony uprzejmy „naczelnik“, zbrojny we wszystkie oznaki swego urzędu:
 Konduktor wśliznął się gdzieś bez śladu pod mundur przełożonego.
 — Ach, tak — mówił swobodnie, jak gdyby nigdy nic — awansowałem.
 — Gratuluję — bąknął Szygoń, wpatrzony osłupiałym wzrokiem w transformistę.
 — Tak, tak — gawędził tamten — tam „w górze“ umieją cenić energię i sprężystość. Poznali się na człowieku: zostałem naczelni-