Strona:Stefan Grabiński - Demon ruchu.djvu/73

 — Łżesz jak pies.
 „Naczelnik“ zwinął się w trąbkę, zdrobniał jakoś, zmalał i wsiąknął w dziurkę od klucza. Lecz niemal w tejże chwili odsunęły się drzwi przedziału i znikający natręt zlał się z postacią konduktora, który ukazał się w progu. Funkcyonaryusz zmierzył złośliwem spojrzeniem wzburzonego pasażera i podawał mu bilet:
 — Proszę, bilet już gotowy; cena wraz z karą 200 franków.
 Lecz uśmiech przyniósł mu zgubę. Zanim zdołał zoryentował się, jakieś ramię mocne jak przeznaczenie chwyciło go za pierś i wciągnęło do wnętrza. Rozległ się rozpaczliwy krzyk o pomoc, potem trzask kruszonej kości i zapadła głucha cisza.
 Po chwili duży cień przesunął się po oknach samotnego korytarza — przemknął między ścianą wozu a przedziałami i zniknął u wylotu wagonu. Ktoś otworzył drzwi na platformę i szarpnął sygnał alarmowy. Pociąg zaczął raptownie zwalniać...
 Ciemna postać zbiegła po schodach, pochyliła się w kierunku ruchu i jednym susem runęła między modrzejące w świetle brzasku przydrożne zarośla...
 Pociąg stanął. Zaniepokojona służba długo szukała sprawcy alarmu; nie wiedziano, z któ-