Strona:Stefan Grabiński - Demon ruchu.djvu/88

jego sylwetkę, przechylającą się ponad sztabę ochronną, w kierunku jazdy.
 — Bada przestrzeń — mruknął uśmiechnięty złośliwie. — Nic nie pomoże. Licho nie śpi.
 Tymczasem nerwowy pasażer wrócił do wagonu.
 — Czy pociąg nasz skrzyżował się już z pospiesznym z Gronia? — zapytał z wysilonym spokojem, spostrzegłszy konduktora.
 — Dotąd nie. Spodziewamy go się lada chwila. Zresztą być może, wyminiemy go na stacyi kresowej; nie jest wykluczone spóźnienie. Pospieszny, który ma pan na myśli, nadjeżdża z bocznej linii.
 W tej chwili odezwał się z prawej strony gwałtowny łoskot. Za szybą przemknął olbrzymi kontur, zionący mietlicą iskier, a za nim lotem myśli prześmignął łańcuch czarnych pudeł, oświeconych wykrojami czworokątów, Boroń wyciągnął rękę w kierunku znikającego już pociągu:
 — Otóż i on.
 Niespokojny pan z westchnieniem ulgi wyciągnął papierośnicę i podał ją konduktorowi:
 — Zapalmy sobie, panie konduktorze. Moerisy oryginalne.