Strona:Stefan Grabiński - Engramy Szatery.djvu/13

 Gdy zdumiony nie odrywał oczu od niesamowitego zjawiska, odezwał się poza nim szmer kroków. Odwrócił się i spostrzegł zbliżającego się ku niemu asystenta Derwicza.
 — Co pan naczelnik tak pilnie obserwuje na torze? — zapytał młody człowiek, przykładając palce do czapki.
 — Szczególny fenomen, panie kolego — odparł Szatera, wskazując na piasek — co pan myśli o tej figurze?
 — Której? Gdzie.
 — O, tutaj, ta kupka piasku. Niech się jej kolega lepiej przypatrzy.
 W tej chwili nadpłynął z przestrzeni świeży podmuch wiatru i rozwiał rzeźbę — efemerydę.
 — Sacre bleu! — zaklął Szatera — spóźnił się kolega o parę sekund. A warto było zobaczyć.
 I wytłómaczył mu, o co chodziło. Derwicz wysłuchał z zajęciem lecz nie wyglądał na przekonanego.
 — Mogło się jednak to wszystko panu naczelnikowi przywidzieć — rzekł w końcu