Strona:Stefan Grabiński - Namiętność.djvu/11

słuchała moich informacyj. Gdy w pół godziny potem opuściliśmy galerję obrazów i znaleźliśmy się na bulwarze Fondamenta Pesaro, byliśmy już dobrymi znajomymi.
 — Dokąd się Pan teraz wybiera? — zagadnęła. — Pora jeszcze za wczesna na obiad, lecz stosowna na drugie śniadanie. Czy nie zechciałby go Pan spożyć w mojem towarzystwie gdzieś w jakiejś restauracji z widokiem na Ponte Rialto? Lubię bardzo obserwować go w godzinach porannych.
 Byłem zachwycony.
 — Najlepiej będzie — zaproponowałem — jeżeli wstąpimy do Corvo Nero opodal przystanka vaporettów.
 — Wybornie. Proszę zatem podać mi rękę i sprowadzić do gondoli.
 Spojrzałem trochę zdziwiony:
 — Narazie nie widzę żadnej. Musimy trochę zaczekać, aż któraś podpłynie.
 Odpowiedziała srebrzystym śmiechem:
 — Mój Beppo nie każe nam długo czekać. Oto już poznał mię zdala po głosie i zbliża się ku nam na swej Rondinelli.
 I rzeczywiście z poza węgła bulwaru wychylił się dziób Jaskółeczki, która przywarłszy