Strona:Stefan Grabiński - Namiętność.djvu/115

 — Pamiątka rodzinna — objaśniał zadowolony z pochwał właściciel. — Rękojeść sięga podobno czasów wyprawy wiedeńskiej, armaturę kazał później przerobić mój ojciec.
 Zabrzeski okiem znawcy oglądał części składowe.
 — Istne cacko! — unosił się w dalszym ciągu. — Co za bajeczne okładki!
 I z lubością przesuwał palce po gryfie z kości słoniowej, inkrustowanej perłową masą.
 — Ostrożnie! — ostrzegł nagle Łuniński. — Nabity!
 — Proszę być spokojnym — zapewnił tamten, badając wylot. — Umiem obchodzić się z bronią. Pi, pi! Świetna cyzelatura!
 Właśnie wtedy pociąg zwolniwszy biegu, wjechał w las. W czworokąt otwartego okna, wpadły smukłe sylwety brzóz, ważkie, barczyste dębów i białe trzony olch. Słodki, sierpniowy zachód całował ich szczyty...
 Zabrzeski podniósł na chwilę oczy i zanurzył zamyślone spojrzenie w gęstwę drzew. Wtem zwrócił jego uwagę jakiś duży ptak, który na rozpostartych szeroko skrzydłach leciał brzegiem lasu; jakby współzawodnicząc