Strona:Stefan Grabiński - Namiętność.djvu/116

z pociągiem. W Zabrzeskim odezwała się nagle namiętność myśliwca i chęć popisania się swą zręcznością przed rywalem.
 — Widzi pan tego jastrzębia? — zwrócił się ku inspektorowi, równocześnie podnosząc ku oknu krócicę.
 — Co pan zamierza? — zapytał Łuniński, chwytając go za rękę. — Z pociągu nie wolno strzelać! Zrobi się awantura. Możemy mieć grube nieprzyjemności.
 Lecz tamten jakby nie słysząc, naciskał już sprężynę.
 — Panie! — protestował inspektor. — Ja na to pozwolić nie mogę!
 I usiłował wydrzeć mu broń z ręki. Wśród szamotania się, jakie stąd wynikło, lufa krócicy skręciła się o fatalny kąt. Wtedy padł strzał...
 Na twarzy Zabrzeskiego zaświtał niby uśmiech, niby zdumienie i nagle wypuszczając z palców pistolet, bez słowa, bez jęku zwalił się wstecz na poduszki siedzenia.
 — Co to panu? — zawołał zmienionym głosem Łuniński. — Pan ranny?
 I rzucił się ku niemu, by zatamować krew, która wąską strugą sączyła się po kamizelce.