Strona:Stefan Grabiński - Namiętność.djvu/183

 — Et, głupstwo. Nie warto zwracać na to uwagi.
 Wygiął się w kabłąk i z wysiłkiem wstrzymując impet spadania, spuścił drzwi ostrożnie w pierwotne położenie.
 — Teraz jesteśmy u siebie — odwrócił się ku niej z dziwnym błyskiem w oczach. — Wicha! Wicha moja!
 Wtulił się w nią, obejmując ramieniem jej gibką, dziewiczo rozwiniętą kibić.
 — Mój Grześ, mój jasny, słodki chłopiec! — szeptała przez rozchylone płatki warg.
 I tak stali w milczeniu przez długą rozkoszną chwilę. Promienie popołudniowego żaru przepuszczone przez szpary w dachu oblewały ich wąskiemi strużkami, grając gorącą barwą na czerwonej bluzie dziewczyny. Ciężkie, śniade kłęby kurzu wzbite ruchem stóp wznosiły się w górę i pyliły mirjadami atomów w smugach światła.
 Wyjrzeli przez jedno z okien strychu na świat. W dole pod nimi rozciągało się morze dachów, przyczółków, kopuł i wież — szumiało niedzielnym gwarem miasto.
 — Ładnie — mówiła półgłosem, skłaniając mu główkę na ramię.