Strona:Stefan Grabiński - Namiętność.djvu/37

 Wkrótce znów żeglowaliśmy gondolą po lagunie.
 — Dokąd płyniemy? — zapytałem, ślizgając się spojrzeniem po rozlewisku wód.
 — Na Riva degli Schiavoni. Chcę posłuchać z Panem koncertu orkiestry w Café Orientale i śledzić ruch wieczorny przy molo św. Marka.
 — Najpiękniejsza partja miasta — odpowiedziałem, nagle poważniejąc.
 Trąciła mię wachlarzem w ramię.
 — Skądże to nagle zamyślenie?
 — Cel naszej jazdy wywołał we mnie smutne skojarzenia; jakie, powiem na miejscu.
 — Więc dobrze; tymczasem porzuć Pan te niewesołe medytacje i zachwycaj się krajobrazem.
 Inez miała rację; piękno laguny narzucało się z żywiołową siłą. Właśnie gondola okrążała wschodni cypel Wenecji i minąwszy doki Arsenału, wcisnęła się w kanał między wyspą św. Piotra a zrębem właściwego miasta. Rozcinana skrzelem wiosła fala chlupotała łagodnie o burty łodzi i odtrącona od czarnego jej kadłuba odchodziła w tysiącznych zmarszczach ku brzegom. Gdy mijaliśmy przylądek Punta