Strona:Stefan Grabiński - Namiętność.djvu/46

 — Też dziwny kaprys przypadku — rzekła donja. — Ten wyjątek z dialogu naszych sąsiadów jest jakby dalszym ciągiem interesującego nas właśnie problemu a równocześnie przypomnieniem dla mnie.
 — Cóż ma wspólnego malarz Bellotti z zajmującą nas sprawą? — zapytałem.
 — Nie słyszał Pan dotychczas o nim?
 — Nie.
 — Jest to fenomenalne medjum, które w transie z zawiązanemi oczyma maluje obrazy naśladujące do złudzenia manierę starych włoskich mistrzów. Czytałam o nim niedawno ciekawy artykuł w „La Tribuna“.
 — Jeszcze nie widzę związku z naszą rozmową.
 — Zaraz go Pan ujrzy. Otóż Bellotti podobno pozostaje też w kontakcie z zaświatem i jak sam utrzymuje, słyszy od czasu do czasu głosy zmarłych.
 Spojrzałem z odcieniem ironji:
 — Pani wierzy w te bajeczki z „duchami“?
 — Więc nazwijmy to usymbolizowaniem podświadomej jaźni samego medjum, jeśli Pan woli. W każdym razie po przeczytaniu artykułu w „La Tribuna” postanowiłam od-