Strona:Stefan Grabiński - Namiętność.djvu/58

 Bellotti wyczerpany opadł w ramiona fotelu. Staliśmy w milczeniu, wpatrzeni w enigmatyczny obraz, odtwarzając w myśli ciemne słowa interpretacji...
 Wtem Bellotti chwycił ponownie za pędzel i kilku energicznemi pociągnięciami przekreślił swe dzieło; zmąciły się kontury, zlały barwy i miejsce zajęła kakofonja plam: wszystko zniknęło jak wizja.
 Malarz zerwał z oczu opaskę i oddając Inezie obrączkę, zapytał:
 — Cóż? Czy w tem, co namalowałem lub co mówiłem, znalezliście Państwo jaką wskazówkę na przyszłość?
 Opowiedziałem mu treść obrazu i powtórzyłem jego słowa. Pochylił w zamyśleniu głowę i zwrócił się do Inezy:
 — Pani jest wdową, senjora?
 — Tak, Panie.
 — Obrączka więc uwarunkowała wizję nieboszczyka.
 — Lecz skąd się wzięła postać Donny Rotondy? — wmieszałem się do rozmowy. — I jaki może mieć ona związek ze ś. p. mężem senjory?
 — Może Pani w ostatnich czasach myślała