Strona:Stefan Grabiński - Namiętność.djvu/59

o tej nieszczęśliwej? — rzucił przypuszczenie Bellotti.
 — Rzeczywiście — odpowiedziała — spotkaliśmy ją oboje niedawno na ulicy w porze wieczornej. Spotkanie to, nie wiem dlaczego, sprawiło na mnie bardziej przykre, niż zwykle wrażenie i myślałam tej nocy o obłąkanej dłużej może, niż należało.
 — Wszystko to jednak — zauważyłem — nie tłumaczy jeszcze symbolizmu schadzki i treści rozmowy.
 Bellotti rozkrzyżował bezradnie ramiona.
 — Nie wiem, nic nie wiem — powtórzył parę razy. — Byłem w owej chwili tylko narzędziem sił nieznanych: a może — a może tylko ich igraszką...
 Podziękowaliśmy i zamyśleni zeszliśmy do gondoli.
 Wieczór dnia tego spędziłem z Inezą w Giardini Publici. Tutaj, w zaciszu parku, w obliczu kolumn greckich jednego z pawilonów Sztuki spłynęła na mnie łaska pierwszego jej pocałunku; a w parę godzin później tuliłem ją w swoich objęciach w jednej z komnat starego, czasy dożów pamiętającego pałacu.