Strona:Stefan Grabiński - Niesamowita opowieść.djvu/103

 Tak przynajmniej wyglądało to zewnątrz, chociaż, jak się z czasem przekonałem, nie były tak wąskie w rzeczywistości, a przepuszczały tyle światła, ile w zwykłych warunkach okna znacznie większe.
 Do tego przyłączył się drapieżny wygląd rudery skażonej mnóstwem dziur i wyżłobień; wyglądające z nich cegły pokrywały mury niby pryszczami zakrzepłej posoki, obryzgującej ściany.
 Niemniej przykro przedstawiało się wnętrze. Złożone z trzech izb pełne było szpar i przepuklin, przez które wnęcał się swobodnie wiatr, wpadał do wpółzawalonego paleniska, wykręcał resztki popiołów i tłukł się w dymniku.
 Najdziwaczniejszą jednak okazała się izba narożna, gdzie przeważnie przebywałem.
 Liszaje powstałe w jednej ze ścian po oderwaniu się tynku utworzyły zagadkową figurę.
 Zrazu nie umiałem uchwycić jej należycie. Przerysowałem więc zwolna na papierze i oto przedstawił mi się dość dziwny obraz, czy raczej jego fragment.
 U spodu ściany tuz nad podłogą odciskały się kontury nóg dziecięcych; jedna zgięta w kolanie opierała się końcem stopy o drugą, sztywnie wyprężoną ku ziemi. Tułów przechylony wstecz dochodził mniej więcej po piersi — reszty brakło.
 Małe, wątłe ramiona wznosiły się w górę ruchem bezsilnej samoobrony.