Strona:Stefan Grabiński - Niesamowita opowieść.djvu/108

 — Tato... dlaczego mnie bijesz?
 Zaniosłem się od płaczu, lecz nazajutrz powtórzyło się to samo...
 Pewnego dnia wstałem znacznie spokojniejszy niż przedtem i jakby odrodzony po długim, gorączkowym śnie. Jasno zrozumiałem położenie; dłużej pozostawać na tem odludziu byłoby rzeczą niebezpieczną. Dlatego postanowiłem nazajutrz opuścić je na zawsze, rezygnując z dalszych dociekań. Był to ostatni odruch woli.
 Tego wieczora w przeddzień odjazdu siedziałem z dziećmi w izbie, wszyscy troje z zadumą patrząc przez okna na zachód, co po łanach się płożył.
 Był krwawy i smutny. Miedziane smugi światła jesiennego leżały na polach żałobą agonji, zimne, przejęte chłodem nocy, bezsilne...
 W sadzie zacichło nagle, szemrały nasennie jesiony, ćwierkały świerszcze... Zaparło dech światu. Chwila naprężenia...
 Leniwym przerzutem zwracam spojrzenie na kaprys ściany.
 — Trzeba to uzupełnić.... uzupełnić...
 Ogarnia mnie czułość. Jestem dobry i łez pełen.
 — Jerzy! — Pójdź tu dziecię!...
 Usiada mi na kolanach ufny, wdzięczny... Musiał odczuć szczerość w głosie... Moje ręce gładzą jasną główkę syna, zwolna obejmując szyję...
 — Tato!... nie ściskaj tak mocno! Ta-a-t...