Strona:Stefan Grabiński - Niesamowita opowieść.djvu/123

obok w popielnicy, poczem zabierał się gorliwie do dalszej pracy. — A była dziwna.
 Nieznajomy widocznie nie pisał nic ciągłego, bo co parę chwil odkładał na bok zapisywaną krótko kartkę, aby zastąpić ją drugą. Miałem wrażenie, że zajęty jest adresowaniem. Starałem się uchwycić rysy jego twarzy, lecz nie udało mi się: siedział wciąż plecami ku otworowi i nie obejrzał się ani razu.
 Tymczasem obok na biurku piętrzył się co raz wyżej stos kart. Były zgięte w połowie, ze sztywnego, lśniącego kartonu i każda na grzbiecie, ze strony zewnętrznej, miała świeżo napisane atramentem cztery wyrazy. Były to oczywiście adresy różnych osób.
 Stąd wnosiłem, że wewnątrz kartony muszą zawierać jakąś treść drukowaną i to jednakową dla wszystkich: może zaproszenia na jakąś rodzinną uroczystość?...
 Nagle przerwał pisanie, potarł ręką czoło i jakby przypominając coś sobie, nacisnął guzik dzwonka.
 Wszedł służący. Pan, nie opuszczając fotelu, wydał jakiś rozkaz poparty gestem, poczem ukrywszy twarz w dłonie, oparł się łokciami o biurko i zamyślił...
 Wtem otworzyły się drzwi naprzeciw i weszło kilku ludzi z jakimś podłużnym, walcowatym pakietem; za nimi wniosło do pokoju dwóch wyrostków trzy podwójne drabiny.