Strona:Stefan Grabiński - Niesamowita opowieść.djvu/70

jąc wprawę w hipnotyzowaniu, za dwie minuty wprawiłem go w stan głębokiego uśpienia... Nagle przy poddawaniu sugestji przeciw bólowi głowy wpadłem na pewną myśl. Wiedząc, że trudno mi będzie w stanie normalnym namówić go do powtórnej wizyty u mnie lub w klubie, kazałem mu we śnie odwiedzić mnie za miesiąc o tej samej porze. Prędzej widzieć się z nim nie mogłem, gdyż w tym czasie byłem zajęty intensywną pracą i wyjeżdżałem często. Wydawszy oba rozkazy, wykonałem szybko kilka passes contraires i Stosławski obudził się.
 — No, jakże się czujesz? — zapytałem.
 — Ból ustał zupełnie. Dziękuję ci. A teraz odchodzę. Żegnaj!
 — Raczej: do widzenia! Kiedyż do mnie zaglądniesz?
 — Nie wiem; może już nigdy. Nie mogę nic obiecywać.
 Uścisnął mi mocno rękę i odszedł.
 Gdy umilkły już kroki gościa na korytarzu, wróciłem do salonu, w którym unosiły się jeszcze kłęby dymu ze spalonych przez nas papierosów, usiadłem przy kominku i machinalnie gładząc lśniącą sierść mego wiernego Astora, zapadłem w zamyślenie.
 — Sara Braga! Sara Braga!... Z nazwiskiem tem już raz się w życiu spotkałem, chociaż osoby nie znam. Sara Braga... tak!... Teraz przypominam sobie jak przez mgłę; wyczytałem je w spi-