Strona:Stefan Grabiński - Niesamowita opowieść.djvu/77

stacją na grzbietach i poręczach. Z nisz pomiędzy niemi wychylały się egzotyczne krzewy w dużych, srebrnych urnach.
 Na dalszym planie, w głębi wznosiło się kilku stopniami podjum zasłane suknem o soczystej barwie cynobru. Stoi na środku estrady z wazą kwiatów okrywała ciężka, przetykana wisiorami berylu kapa. Parę taburetów, wschodnia otomana i smukłe, palisandrowe pianino wypełniały resztę przestrzeni.
 Tylną ścianę tworzyła zasłona podobna do kotary u wejścia, zamykając falistym murem ślepe wnętrze.
 Stąpałem cicho, wnurzając się w puszyste futra kobierców rozesłanych na posadzce. Pani wprowadziła mię na podjum i wskazawszy jedno z krzeseł, sama opuściła się niedbale na otomanę.
 Usiadłem w milczeniu. Po chwili Sara wyciągnęła rękę w kierunku małego stolika po puzdro z papierosami. Spostrzegłszy, że sprzęt stoi trochę za daleko, przystawiłem go do sofy, poczem podałem płonącą zapałkę.
 — Dziękuję.
 Zaciągnęła się dymem.
 — Pan nie pali?
 — Owszem.
 Wyjąłem z sąsiedniej przegródki cygaro i wypuszczając w górę fjoletowy kłąb, zauważyłem z uznaniem:
 — Bajeczne!