Strona:Stefan Grabiński - Niesamowita opowieść.djvu/86

 — Jasna pani, Polanka pali się! Dom gajowego koło pałacu cały w ogniu!
 Sara pytająco zwróciła się ku mnie.
 — Proszę wsiąść do mego powozu, który czeka przed bramą — zadecydowałem szybko.
 — A pan?
 — Zaraz przyjdę — proszę zaciekać w karetce — pojedziemy razem — muszę ocalić portret pani z salonu, ten ostatni, najlepszy...
 Wyprowadziłem ją i poleciwszy służącemu, by pomógł wsiąść do pojazdu, sam zawróciłem do willi. Chodziło mi nie o portret lecz o Stosławskiego. Nie mogłem go zostawić na pastwę płomieni.
 Wyważyłem gwałtownie drzwi od sypialni i wpadłem do środka, wołając:
 — Kaziu! Kazik! To ja! Gore! Ruszaj stąd! Uciekajmy!
 Odpowiedziało milczenie. W sypialni było ciemno, nie widziałem nic. Może zasnął?
 Namacałem ręką guzik elektryczny i przekręciłem. Błysk światła spłynął się z okrzykiem grozy wydanym z mej piersi.
 Na krześle wysuniętem na środek pokoju ujrzałem galaretowatą postać ludzką kształtem i konturami twarzy przypominającą Stosławskiego. Był przejrzysty na wylot; widziałem poprzez niego rysujące się wyraźnie sprzęty pokoju...
 Niedowierzając wzrokowi, dotknąłem go: ręka natrafiła na coś ustępliwego jak gęsta ciecz,