Strona:Stefan Grabiński - Niesamowita opowieść.djvu/87

Cofnąłem szybko dłoń; z palców moich ześliznęłą się jakaś lepka, kleista treść jak żelatyna i ściekła leniwo na podłogę.
 Nagle postać zawahała się, śluzowaty kształt zachybotał w dziwnej rozchwiei i rozpadł się na części. Z przeźroczej masy poczęły wysnuwać się pojedyńcze pasma niby mgławicowe pierścienie, które uniósłszy się w górę, bujały czas pewien i sczesały nie wiadomo jak w przestrzeni. Po paru minutach nie zostało nic — krzesło było puste: Stosławski rozwiał się bez śladu...
 Ze zjeżonym włosem wybiegłem z willi i dopadłszy powozu, kazałem ruszać co tchu. Jechaliśmy w milczeniu oświeceni łuną szalejącego pożaru. Sara o nic nie pytała, ja tez nie miałem ochoty do zwierzeń.
 Po przybyciu do miasta umieściłem ją w jednym z hoteli, a sam spędziłem noc u siebie.
 Nazajutrz z dzienników dowiedziałem się, ze pożar szczęśliwie ugaszono i willa ocalała. Pospieszyłem z wiadomością do Sary, która natychmiast postanowiła wracać. Odwiozłem ją do pałacyku, by odtąd zamieszkać z nią wspólnie; było to jej gorącem życzeniem. Przystałem bez wahania. O Stosławskim nie mówiliśmy, jakgdyby nigdy nie istniał. Rozpoczęła się druga faza mej znajomości z tą dziwną kobietą...
 Od taktyki dotychczasowej nie odstąpiłem ani na krok. Chociaż żyliśmy obok siebie w codziennej styczności, stosunek nie przybrał form