Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/101

siedmiu planet, wyzierały pióra wielkich ptaków, różdżki magiczne, fantastyczne trójzęby...
 Odkładał jedne, oczyszczał z pyłu drugie, kombinował, brakował, dobierał...
 Któregoś dnia otworzył wielką, orzechową szafę, pełną rytualnych strojów.
 — Oto szata, którą powinien mieć na sobie mag przystępujący do dzieła w niedzielę — rzekł, wskazując na pierwszy z brzegu strój barwy purpurowej. — Głowę jego zdobi w ten dzień tiara i złote naramiennice.
 — Ten biały, lamowany srebrem płaszcz z potrójnym naszyjnikiem z pereł, kryształu i selenitu przeznaczony na poniedziałek t. j. na dzień księżyca; tiarę maga otacza wtedy wstążka z żółtego jedwabiu z monogramem Gabrjela w języku hebrajskim; naramiennice są srebrne...
 — A oto szata na wtorek, dzień Marsa. Ta właśnie będzie nam potrzebna.
 I zdjął z wieszadła fałdzisty płaszcz w kolorze ognisto-rdzawym, ściągnięty w połowie pasem ze stali.
 — Znamienna barwa — zauważyłem, oglądając strój.
 — Krwawa — jak na Marsa przystało. Garnitur uzupełniają stalowe naramiennice i tiara opasana wstęgą z żelaza.
 — Płaszcz ten przypomina mi trochę paljum rzymskich Saljów, którzy w podobnym rynsztunku odprawiali wojownicze tańce — tripudja po ulicach Romy.
 — Nic dziwnego; płaszcz kapłanów Marsa służył tu za wzór.