Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/129

 — Hm... tak. Toby było możliwe. Wiesz, jabym się chętnie podjął tej misji — tylko w tem sęk, gdzie go szukać. Zagrzebał się gdzieś w jakiejś norze jak na szczura wodnego przystało.
 Wierusz zamyślił się. Po twarzy jego pociągłej, o ostrym, surowym profilu przemknął cień wahania — rzadki u tego człowieka ze stali moment wewnętrznej rozterki. Lecz przemógł się szybko i, patrząc mi w oczy ze zwykłym u siebie półsmutnym uśmiechem rzekł:
 — Znam tylko jeden sposób, który może naprowadzić nas na trop Jastronia: muszę użyć eksterjoryzacji.
 — Termin dla mnie nie zupełnie jasny.
 — Zrozumiesz w toku akcji. Lecz przedewszystkiem postawię ci jeden zasadniczy warunek.
 — Z góry obiecuję spełnić wszystko co do joty.
 — Musisz sam rozmówić się z Jastroniem.
 — Ależ owszem; proszę o to. Bylem go tylko odnalazł.
 — Drogę wskaże ci przewodnik.
 — Przewodnik? Kto nim będzie?
 — Wędrowiec-pustelnik.
 — Gdzie mam go szukać?
 Andrzej uśmiechnął się:
 — Przyjdzie tu sam; poznasz go odrazu. Za nim pójdziesz.
 — A ty?
 Na ustach Wierusza przewinął się ponownie szczególny uśmiech:
 — Ja pozostanę tutaj; będę oczekiwał twego powrotu tu w tym fotelu! Umieścisz mnie w nim, gdy zasnę.