Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/138

 — No, tak — pamiętam — odpowiedział ponuro.
 — Przebudziłeś się i poszedłeś, by wykonać swój zamiar.
 — Przebudziłem się... — powtórzył z namysłem. — Przebudziłem się...
 — Czy wiesz, jak długo spałeś w podziemiu?
 — Nie.
 — Przeszło dwa lata.
 Zerwał się z miejsca i osłupiałym wzrokiem błądził po mej twarzy.
 — To nie może być — szepnął, wodząc dłonią po czole — Nie może być... Przez te dwa lata mnie tu w tych stronach nie było...
 — A gdzie właściwie obracałeś się przez cały ten czas? — zapytałem z zainteresowaniem.
 — Nie potrafię Panu tego dokładnie powiedzieć. Byłem w jakimś obcym kraju, wśród nieznanych ludzi... Wszystko widzę dzisiaj jak przez mgłę... A może... a może to był naprawdę tylko sen, długi, dziwny sen?...
 — Przypuśćmy, że istotnie „wyjechałeś“ stąd, przypuśćmy... Czy zapamiętałeś sobie przynajmniej te szczegóły z twego życia, które bezpośrednio poprzedziły tę „podróż?“
 — Szczegóły? — zapytał zakłopotany — Nie rozumiem. Niech Pan mówi do mnie po prostu.
 — Innemi słowy: czy pamiętasz, co robiłeś mniej więcej dwa lata temu tuż przed owym „wyjazdem“ w „obce“ strony?
 Zmarszczył czoło i ściągnął ostre, silnie zarysowane łuki brwi. Znać było intensywną pracę przypominania.