Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/139

 — Czy nie nosiłeś się wtedy z jakim zamiarem? Może ci kto wszedł w drogę, ktoś mocno niewygodny? Może miałeś wtedy z kim przedawnione rozrachunki?
 W oczach Jastronia zaświtało ponurym brzaskiem.
 — Derkacz — rzekł chrapliwie — Derkacz...
 — Kto to taki?
 — Towarzysz po zawodzie.
 — Aha — domyśliłem się — wspólnik wpraw nocnych na Druczy, co?
 — Niby tak.
 — Wiedział o tobie za dużo i za często przychodziło ci się dzielić z nim „zarobkiem?“
 — Coś w ten deseń — uśmiechnął się zjadliwie.
 — Pewnego wieczora... — poddałem mu, ułatwiając wyznania.
 — Pewnego wieczora — podchwycił Jastroń, opanowawszy już całkiem wspomnienia — umówiłem się z nim o schadzkę.
 — Hm... — chrząknąłem — mieliście się zejść na moście św. Florjana.
 — Właśnie. Koło dziewiątej wieczorem. I wtedy powziąłem zamiar...
 — Rozumiem. Postanowiłeś usunąć go z drogi.
 — He, he, he! Pan bardzo domyślny!
 — Mniejsza o to. Tymczasem zasnąłeś.
 — Zasnąłem?... — wytrzeszczył na mnie oczy.
 — W każdym razie nie zabiłeś Derkacza.
 — Nie. Gdzieś mi sczezł bez śladu.
 — Miał dobry węch. Musiał coś przeczuwać.
 — Może... Ale dlaczego właściwie pan mi to wszystko przypomina?