Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/140

 Pytanie było szczere i naiwne. Widocznie nie ujmował związku pomiędzy obiema sprawami. Lecz nie mając zamiaru wtajemniczać go w psychologiczny kompleks, jaki istniał w jego własnej duszy, odpowiedziałem obojętnie:
 — Prosta ciekawość i nic więcej. Chciałem tylko stwierdzić prawdziwość swoich domysłów. Zresztą nie przystąpiliśmy dotychczas do właściwej rzeczy, która mnie tu sprowadza.
 — Czego pan jeszcze chce ode mnie? — zagadnął znów niechętnie.
 — Zaraz się dowiesz. Tymczasem zapalmy sobie papierosa.
 — A i owszem.
 I wyciągnął rękę ku mej papierośnicy.
 — Za pozwoleniem — wstrzymałem go gestem — nie miałem zamiaru częstować cię. Za mało się znamy.
 I zapaliwszy sam, schowałem papierośnicę do kieszeni.
 — Obejdzie się — odburknął upokorzony — Mam własne lepsze.
 I wydobywszy z zanadrza misternie emaljowane turkusem puzderko wypełnione szczelnie dwoma szeregami papierosów, wyjął jeden i zapalił. Przez chwilę milczeliśmy, zaciągając się dymem tytoniowym. Przerwałem pierwszy milczenie:
 — Czy nigdy przedtem nie zapadałeś w sen, który trwał dłużej niż u innych ludzi?
 Pytanie wydało mu się śmieszne.
 — He, he, he! Nigdy. Niby dlaczego? Przeciwnie: śpię nieraz krócej niż inni. Bywało, letnią