Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/141

porą czasem noc całą człek oka nie zmruży przy robocie.
 — No tak. Zostawmy to... A czy od czasu tej przygody na moście nie przytrafiło ci się ani razu coś podobnego do tego, co ci się zdarzyło przed dwoma laty?
 — Nie wiem, o co panu właściwie idzie.
 — Czy ani razu nie zdawało ci się w ciągu ubiegłego miesiąca po przebudzeniu ze snu, że wędrowałeś gdzieś w obcych stronach?
 Pochylił czoło z namysłem.
 — Aha — odrzekł po chwili — o to chodzi... Nie... nie — ani razu.
 — A może zauważyłeś coś niezwykłego w czasie snu?
 — Hm... Niby pyta mnie Pan o moje sny, co?
 — Tak. Może pamiętasz jakiś obraz, zdarzenie, czyjąś twarz?
 — We śnie?
 — No tak. Może coś ci się w nim ciągle powtarza?
 Przez oczy Jastronia przesunął się cień niepokoju.
 — Skąd pan to wszystko może wiedzieć? — zapytał szczerze zdumiony — Mówi pan tak, jak gdyby pan we mnie siedział... W samej rzeczy prześladuje mnie we śnie noc w noc od kilku tygodni ten sam zwid.
 — Jaki?
 — Śni mi się duża, żółta jaszczurka w czarne centki. Wyłazi z nory jakiejś zapadłej piwnicy, przypełza ku mnie i pcha mi się do ust. Brr...