Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/167

 — 26. lipca.
 Policzyłem dni i zrobiło mi się nieswojo.
 — Więc aż cały miesiąc leżałem w malignie?
 — Mniejsza o to, od kiedy i jak długo; dzięki Bogu niebezpieczeństwo minęło.
 — Co to było? Chyba zapalenie mózgu? Co?!
 — Panie Jerzy — odpowiedział wymijająco lekarz — co zależy na rodzaju choroby? Nomenklatura obojętna. Przeszło, minęło — myślmy o chwili obecnej. Jak się pan czuje?
 — Jestem straszliwie wyczerpany.
 — Naturalnie. Przez parę tygodni żywiłeś się pan niemal wyłącznie kwaśnem mlekiem w dawkach minimalnych.
 — Czy był tu Wierusz?
 — Nie było nikogo. Przyszły tylko pocztą z początkiem lipca dwa listy; leżą tam na biurku nierozpieczętowane.
 — Dziękuję panu, doktorze! Ocaliłeś mi życie.
 Uścisnąłem mu rękę.
 — Głupstwo. Teraz muszę odejść na parę godzin. Wieczorem zajrzę tutaj znowu. Pozwalam panu zjeść dobry rosół i kawałek białego mięsa; najlepiej coś z drobiu. Dowidzenia!
 Ledwo wyszedł, wyskoczyłem z łóżka.
 — Listy, listy!
 Drżącą ręką rozłamałem pieczęci. Pierwszy był od pani Stanisławy Grodzieńskiej z datą 28. czerwca.
 — Łaskawy Panie Jerzy! — pisała matka Halszki. — Od czterech dni nastąpiło w chorobie Halszki szczęśliwe przesilenie; bóle ustały nagle 24. b. m. w godzinach popołudniowych. Dr. Bie-