Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/19

na słowo i w ten sposób wejść ze mną w bliższą styczność.
 Mimowoli zarumieniłem się. Andrzej w tajemniczy sposób odgadł intencję, którą sobie sam w ciągu dyskusji tylko bardzo niewyraźnie uświadamiałem.
 — Istotnie — przyznałem, pochylając głowę — Zwrócił mi pan uwagę na rzecz, z której sobie sam nie zdawałem jasno sprawy. Pan czytał w moich myślach — dodałem po chwili z odcieniem niepokoju w głosie.
 — Czasem udaje mi się pochwycić niektóre wibracje ludzkiej psyche — odpowiedział skromnie.
 Podniosłem głowę i utkwiłem badawcze spojrzenie w jego twarzy:
 — W takim razie pan musi mnie znać już oddawna? Spotykaliśmy się niby przypadkowo niemal codziennie już od miesiąca. Czy pan o tem nic nie wie?
 — Owszem. Znam pana znacznie dawniej, niż przypuszczasz; jaźń pańska weszła w orbitę mego życia duchowego już od roku; wyczuwałem jej zbliżanie się na wiele dni przed tym momentem, w którymśmy się po raz pierwszy fizycznie spotkali.
 — Czy być może? Szczególne!
 — Lecz pańską fizyczną fizjognomję poznałem dopiero dzisiaj, na odczycie.
 — Hm. To prawda. Ani razu przedtem nie zwrócił pan na mnie uwagi.
 — Raczej oczu — chciał pan powiedzieć — i to fizycznych oczu, wyrażając się ściśle.