Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/22

 — Wyłaniają się powoli tajemnicze związki.
 — Niewątpliwie. Drogi nasze zaczynają krzyżować się wzajemnie coraz częściej. Jakaś wyższa moc splata coraz zwarciej dotychczas rozbieżne tory naszych losów.
 — Lecz co to było? Halucynacja?
 — Nie. Ona w tej chwili myślała o tobie.
 — Czy to wystarcza?
 — Nie u każdego. U niej widocznie tak. Stąd wnoszę, że kobieta ta musi posiadać ogromnie silną wolę.
 — Więc uważasz tę wizję za rodzaj projekcji myśli?
 — Nie wiem; może. Zresztą — dodał po namyśle — kto wie, czy ona rzeczywiście nie stała w owej chwili za nami?
 Zadrżałem, odruchowo obracając się w stronę bibljoteki:
 — Czyżby coś podobnego było możliwem?
 — Dlaczegożby nie? Nasze myśli i wspomnienia lubią czasem przyoblekać się w ciało. Świat pełen jest larw i masek, zrodzonych w ten sposób. Wałęsają się te strzępy jaźni oderwane od macierzystego łożyska i straszą jak upiory czas pewien, dopóki nie rozwieją się w przestrzeni, lub nie ulegną absorpcji przez wiry silniejsze.
 — Odsłaniasz przede mną nowe światy; piękne są i straszne zarazem jak marzenia obłąkańca.
 Wierusz uśmiechnął się smutno:
 — Niestety. Aż nazbyt często fosforyzują blaskiem próchna.
 Powstał i, zbliżywszy się do pianina pod oknem, wziął parę molowych akordów.