Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/34

i, wyrzucając z piersi głęboki oddech, uśmiechnęła się przecudnie:
 — Gdzie ta kobieta? — zapytała, rozglądając się z trwogą.
 — Proszę się uspokoić — odpowiedział doża, pomagając mi wyprowadzić ją z pokoju do buduaru dla pań. — Już jej tu niema. Wśród zamieszania, które wywołała swym nietaktownym finałem, wymknęła się z domu... Awanturnica! — dokończył ciszej, przez zęby.
 U wejścia do gotowalni zatrzymaliśmy się. Halszka zniknęła za kotarą, ja z dożą skierowałem kroki do szatni dla mężczyzn; był czas najwyższy wracać do domu. Po drodze dziękowałem memu towarzyszowi.
 — Komu mam zawdzięczać pomoc i okazaną nam sympatję? — zapytałem, zatrzymując się pod arkadą przedsionka — Moje imię: Jerzy Drzewiecki.
 W odpowiedzi doża zdjął maskę, wyciągając równocześnie przyjaźnie rękę.
 — Więc to ty, Andrzeju?! — zawołałem zdziwiony, poznając zamyśloną twarz Wierusza.
 — Tak, to ja. Gra rozpoczęta. Cokolwiek się zdarzy, pamiętaj o tem, że jest na świecie ktoś ci z duszy życzliwy, ktoś, kto interesuje się tobą żywiej, niż przypuszczasz. Do widzenia, Jerzy!
 I uścisnąwszy mi rękę, szybko zbiegł schodami ku wyjściu. Po chwili pomagałem już Halszce przy wsiadaniu wraz z matką do karetki.
 — Do widzenia, Jur! — rzuciła na pożegnanie, wyciągając ku mnie swą małą, drobną rączkę — Do widzenia w sobotę! Pamiętaj!