Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/35

 — Do widzenia, najdroższa!
 Powóz ruszył, zanurzając się w poranną mgłę...
 Wtem w świetle latarni, dogorywającej przed bramą, stanęła przede mną smukła, szczelnie w płaszcz otulona postać kobiety. Poznałem chiromantkę. Chwyciła mię za ramię i, ściągnąwszy maskę z twarzy, szepnęła:
 — I ja oczekuję w sobotę. Kocham pana i dlatego musisz być moim. Oto mój adres.
 I wcisnąwszy mi w rękę bilet wizytowy, przepadła w półmroku zarania.
 Stałem długo jak wryty, nie mogąc uczynić kroku naprzód. W uszach brzmiały wciąż słowa wróżbiarki jak nieprzeparty rozkaz, gdy palce ściskały kurczowo białą, sztywną kartę. Powoli, prawie bezwiednie podniosłem bilet do poziomu oczu i odczytałem:
 — Kama Bronicz. Parkowa 6.
 Kobieta z mostu św. Florjana mieszkała w domu Wierusza!...