Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/46

 — Ależ to willa Wierusza! — uświadomiłem sobie, jakby budząc się z ciężkiego uśpienia — Może to jego kochanka?
 Ogarnęła mię wesołość.
 — Kama Bronicz kochanką Andrzeja! Cha, cha, cha! Kapitalny pomysł!
 Lecz mimo wszystko bilet wskazywał ten adres.
 — Dlaczego on kryje się z tem przede mną? Byłem przecież u niego już tyle razy i nigdy mi o tem nic nie wspominał. Przeciwnie, zdaje się być dla niej wrogo usposobionym.
 Uczułem coś w rodzaju niechęci do przyjaciela.
 — Siwy Don Juan! — mruknąłem przez zęby — Stary hipokryta!
 Stanąłem przed willą.
 — Nr. 6 — odczytałem półgłosem na tabliczce bramy — Nr. 6. No, tak — to przecież tutaj. Niema cienia wątpliwości...
 Drzwi w siatce były uchylone. Wszedłem na ścieżkę ogrodową... Wyłoniło się pytanie:
 — Co teraz? Dokąd zwrócić się? Jeśli pójdę przez werandę, spotkam się oko w oko z nim, jeśli wejściem z tyłu, natychmiast zawiadomi go sługa. Wogóle, gdzie właściwie ona mieszka? Rozkład domu i ubikacyj znam przecież na wylot. Miałżeby istnieć jeszcze jakiś zamaskowany zręcznie pokój, o którym dotychczas nic nie wiedziałem? A w takim razie kto mnie tam zaprowadzi?
 Wszedłem do sieni wejściem tylnem i nagle zdumiony zatrzymałem się w progu.
 Przede mną rozciągał się w półmrocznej amfiladzie kolumn koryncki krużganek.