Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/50

 — Dlaczego?
 Zaśmiała się przekornie:
 — Nie należy być zbyt ciekawym. Może kiedyś, później, gdy się z sobą bardziej zżyjemy, wszystko ci wytłumaczę. Zresztą czy ci tak bardzo na tem zależy? Czyż mnie i tak całej nie posiadasz?
 I zaczęła wodzić ręką po mej piersi.
 — Masz skórę delikatną i białą jak u młodej dziewczyny. Czy zmywasz się czasem mlekiem?
 — Co za przypuszczenie! To trochę za kosztowny kosmetyk.
 Nie odpowiedziała. Tylko oddech jej stał się szybszym i piersi zaczęły silnie falować. Czułem, jak dłoń jej spływa po mem ciele coraz niżej, jak jej białe, wąskie palce sycą się czarem dotknięcia.
 — Kamo! — zawołałem w pewnej chwili — Przy tobie można oszaleć z rozkoszy!
 Czas płynął. Koło 7-mej wieczorem, gdy pokój rozświetliły blaski ośmioramiennego pająka, oboje byliśmy wyczerpani pieszczotą. Więc oparłszy się plecyma o kobierzec nad sofą i splótłszy się za ręce, patrzyliśmy na siebie przez mgłę upojenia.
 — Co to za medaljon? — zapytała nagle, sięgając ręką ku mej szyi.
 — Pamiątka — odparłem niechętnie, otrząsając się z miłosnego odrętwienia.
 Położyła go sobie na dłoni i otworzyła wieczko.
 — Zostaw to, Kamo, proszę cię.
 — A! Włosy! Jasno-popielate włosy!
 Wyrwałem jej z rąk przedmiot.
 — Tak ci drogie? — zapytała z przekąsem. — To pewnie jej włosy, co? Tej pięknej panny, z którą byłeś na maskaradzie?